Co mnie wkurza w innych ludziach?

Ten post będzie bardzo subiektywny. Będzie ociekał jadem, ironią… No bo ile człowiek może wytrzymać głupotę? Będę dziś jak smurf Maruda i opowiem Wam jak bardzo niecierrrrpię gdy ignoruje się moje prośby.

1. Mamuśki i ich pociechy

Czasem zajmujemy się różnymi psami. Małe, duże, puchate i takie bardziej łyse. Grzeczne, nieogarnięte, skaczące, panikujące. Nie zawsze wiem jak reagują na dzieci. Nie zabieram naszych podopiecznych na place zabaw (w sumie swoich psów też nie), nawet na naszych trasach spacerowych takich nie ma. Za to spotykamy Mamuśki które są a) nieodpowiedzialne lub b) nadopiekuńcze.

a) Leci berbeć w naszą stronę a Mamuśka ma zaciesz bo dzieciak taki odważny. Oczywiście nie zapyta czy można podejść do psa. A tak jak wspomniałam są u nas różne psy. Ewidentnie Mamuśka nie przejmuje się,że uroczy, kudłaty wyżeł może przeorać dzieciakowi twarz pazurami bo będzie się chciał przywitać. Albo, że mały, puchaty zwierz nie lubi obcych i może chwycić zębami za rękę. Czasem zanim zdążę zareagować dzieć już jest przy psie albo właśnie wyciąga pulchną rączkę w kierunku głowy zwierza. Jeżeli mam czas to staram się galopem oddalić. Gdy go nie mam, upominam dziecko a wtedy… PRZECIEŻ ON/A CHCIAŁ/A TYLKO POGŁASKAĆ! Wrzeszczy Mamuśka z odległości 10m…

Albo pies bawi się piłką/szarpakiem/inną zabawką a dzieciak próbuje ją zabrać. Mamuśka stoi z błogim uśmiechem a pies się denerwuje. I tu znów – mamy różne psy. Jedne są delikatne i zabawkę wyplują. Inne poprawiają chwyt i mogą przypadkowo złapać za palucha (ohh ileż to razy Maciej oberwał przypadkowo zębem od naszego duetu). Są też takie które nie lubią oddawać zabawek obcym. Oczy mam dookoła głowy ale tak jak powyżej – ON/A CHCIAŁ/A SIĘ TYLKO POBAWIĆ!

b) Właściciele dużych psów mogli zaobserwować takie zjawisko. A właściciele bullowatych to już na pewno 😛 Idę sobie spokojnie, pies/psy przy nodze a z naprzeciwka Mamuśka z dziecięciem. Jeżeli chodnik wąski to przystaje, zajmuję czymś psy żeby się witać nie chciały. I ta Mamuśka już prawie przy nas i nagle….skok w bok, ciągnąc nieszczęsne dziecko za sobą. Ewentualnie dzieciak pod pachę i prawie galopem nas mija mrucząc o „takich psach bez kagańca”…To akurat jest mega zabawne przynajmniej dla mnie. Bo dla dzieciaka już niekoniecznie. Jest chyba spora szansa,że w przyszłości dzieciak bez przyczyny będzie się bał zwierząt.

2. Jorunie, Sitsu i inne torebkowe

Chyba na każdej facebook’owej grupie czytałam posty o skrajnie nieodpowiedzialnych właścicielach ras „torebkowych”. Nas również nie ominięły sytuacje które świętego z równowagi by wyprowadziły.

a) Mamy na osiedlu jedną…ekhem…panią, która ma Yorka. Pies jak pies, tylko ten na sam nasz widok, z odległości połowy bloku drze japę. Więc, jak się możecie domyślić, unikamy psa i jego diabelnej Pańci. Czasem jednak się nie da! Czarna już rozdarciucha ignoruje ale Alka nie lubi jak ktoś do niej znienacka doskakuje więc odpowiada z podobną zajadłością. A Pańcia zamiast skrócić smycz (coby jej pupilek nie trafił w japę wkurzonej Białej) jeszcze ją popuszcza! Wtedy zaczyna się awantura bo Pańcia wrzeszczy,że „taki” pies to powinien mieć kaganiec! Że się rzuca! Więc często spokojnie odpowiadamy,że to jej zaczął i żeby go pilnowała…ale czasem nerwy puszczają i wrzeszczymy sobie żeby przekrzyczeć ujadające psy Nic z tych wrzasków nie wynika niestety…

b) Luzem biegające „torebkowe” psy (zresztą nie tylko one ale o tym niżej) też są moją zmorą. Podbiegacz/ujadacz jest już przy moich nogach, wrzeszczy ile sił w małych płuckach a Pańciostwo? Albo się boi do nas podejść (bo „takie” psy!) albo stoi i chichra jak gimnazjalistki Bo przecież jak baba, z dwoma psami o łącznej wadze 55kg, tańczy próbując odgonić małe futro to istna komedia jest! Ha ha ha, kutwa. Wcale mnie to nie bawi. Nie dość, że psy mi się denerwują, ja się denerwuję bo nie wiem czy w ferworze któraś nie pacnie podbiegacza albo ja go nie zdeptam to jeszcze jakiś ciul, ma czelność się śmiać. Myślicie, że ktoś psa odwoła? A skąd!

3.Skrajna nieodpowiedzialność i chamstwo w wielu formach

Latające luzem psy. Ja wiem,że pies musi sobie pobiegać. Ja wiem,że nie zawsze mamy możliwość zabrać psa na 6h spacer po górach, połączony z pływaniem w morzu i drinka z palemką. Ale chodźmy na spacery z głową. Jeżeli pies skacze do innych psów (znaczy zdarzy mu się wyskoczyć a nie że każdego chce od razu wpierniczyć) to długa linka albo kaganiec. Trzeba mieć świadomość, że psy różnie reagują!

a) Dziewczyny nie podbiegają do obcych psów. Za to obce psy podbiegają do nich. Kiedyś natarł na nas wielorasowiec w typie ONka a właściciel się śmiał,że w sumie to on już tego psa nie chce i jakby moje go zjadły to byłoby ekstra. Nie pomogły moje krzyki, prośby i panika na twarzy.

b) Kolejna sytuacja w ten weekend – Dafi w zalewie, hasa za patykiem. Nagle zza moich pleców wylatuje coś czarnego. Dafi pokazuje zęby i drze ryj ostrzegawczo. Gdyby nie moja szybka reakcja pewnie by przegoniła „intruza”. Pies (CC – piękny po prostu!) kulturalnie odchodzi ale właściciel nie wpadł na pomysł żeby (zanim jego pies do nas doleciał) zapytać czy moja suka będzie się bawić z jego. A uważam,że to pierwsze pytanie które powinniśmy zadać gdy pozwalamy swojemu psu na interakcje z innymi.

c) Prośby o zapięcie psa na smycz…Zazwyczaj czuję się jakbym prośbę rzucała totalnie na wiatr. Ja, jak widzę nadchodzącego psa to zapinam swoje. Wydaje mi się to fair. Ale kiedy już proszę (bo wiem,że moje będą się darły) to naprawdę nie wymaga jakiegoś mega wysiłku od właściciela. Ja się czuję wtedy spokojniejsza, moje psy również. Ale takie prośby są po prostu ignorowane – BO ON SIĘ CHCE BAWIĆ, BO ON NIC NIE ZROBI, ON SIĘ TYLKO WITA, ON TAK SZCZEKA BO SIĘ BOI…Mogłabym wymieniać długo takie wymówki i pewnie każdy z Was już je słyszał.

d) Srające psy. Pańcia z pieskiem, garsonka, obcasy i pies srający na chodnik. Na zwrócenie uwagi odpowiada krótkim „**uj Ci do tego” ewentualnie barwnym „spier***j”. A spróbuj biedny śmiertelniku worek zaproponować…

e) Przyprowadzanie suk z cieczką w miejsca spotkań psiarzy. A najlepiej jeszcze jak te hasające psy mają jajka. Odganiaj się, chichotaj ale stój jak wmurowana. Męcz swojego psa i wszystkie wokół.

f) Domorośli znawcy. Znacie ten typ? 😉 Wszystko wiedzą lepiej od weterynarza, behawiorysty/trenera (po wielu szkoleniach i kursach, warsztatach i seminariach) i dietetyka. Na wszystko zawsze mają odpowiedź. Ja z takimi ludźmi nie daję rady wytrzymać…

 

Miało być krótko i zwięźle…a wyszło jak zwykle 😉 Po prostu przelała się we mnie głupota i niewiedza ludzka. Myślicie,że o czymś zapomniałam? Coś zupełnie innego Was denerwuje? Podzielcie się tym z nami. Skoro nic z tm nie możemy zrobić to chociaż wyśmiejemy 😉

Ciemna strona mocy

Przeglądam sobie bloga i tak myślę, że opisuję dziewczyny w samych superlatywach. Zazwyczaj we wpisach pomijam trudności wychowawcze które nas spotkały albo z którymi sobie nie poradziliśmy na 100%. I może czas to zmienić? Każdy pies ma swoją ciemną stronę a właściciel boryka się z różnymi problemami. Czy jest się czego wstydzić? Nie. Trzeba tylko popracować nad sobą i nad psem.

1) Dafi i inne psy.

Czarna nie jest najprzyjaźniejszą suką świata. Są psy które od razu „skreśla” z listy hipotetycznych znajomych już od pierwszego wejrzenia. Takiego psiaka Dafi zwarczy, oszczeka i nie pozwoli do siebie podejść. Zazwyczaj miano wroga nr 1 otrzymują psy większe od niej lub takie które na nią warknęły.

Dla równowagi jednak ma swoich psich kumpli z którymi podzieli się nawet zabawką (a to jest swoiste wyróżnienie) i może hasać do upadłego NAWET u siebie w domu.

2) Alka i pijani

Jeżeli jesteś facetem i wypiłeś chociaż dwa łyki piwka lepiej do Alki nie podchodź. Od małego szczenięcia tego nie lubi i chyba już nie polubi. Wydaje mi się,że to kwestia „dziwnych” ruchów ciałem

3) Dafi i komunikacja miejska

Tu również od szczeniaka borykamy się z problemem. Dafi panikuje na sam widok tramwaju czy autobusu (a samochodem bardzo lubi jeździć). Czekanie na przystanku to prawie taka sama męczarnia co jazda MPK… Są piski, dyszenie, pocące się łapy, próby panicznej ucieczki, wyszarpywanie głowy… Niestety są momenty, że MUSIMY wsiąść do tramwaju/autobusu i przejechać pół Krakowa ze spanikowanym psem. Nie pomogło „wrzucanie na głęboką wodę”, stopniowe podchodzenie w stronę przystanków (losowo wybranych również), rozproszenie i nagradzanie.

4) Alka i śmieci

Pies który zje WSZYSTKO to i radość i skaranie boskie dla właściciela. Super,że Alka będzie pracować za samo pokazanie liścia ale z drugiej strony ona pochłonie wszystko co spotka na drodze… Chusteczki wysmarkane? Szyszka? Listek? Kwiatek? Żołądź? Coś martwego, rozjechanego w zeszłym miesiącu? EKSTRA! Więc trzeba jej pilnować na każdym kroku i przewidywać co może zechcieć zjeść 😛

5) Dafi i mężczyźni (obcy)

Kiedy idę z nią sama na spacer żaden obcy facet nie może obok nas przejść spokojnie. Dafi NA PEWNO na niego naszczeka jeżeli dystans będzie zbyt mały. Jeżeli koleś dodatkowo ma kaptur to już muszę przejść na drugą stronę ulicy bo będzie się na niego darła ze znacznie większej odległości. Broda też nie pomaga…zwłaszcza bujna, jak u drwala. Niestety pies „kupił” mój lęk (zwłaszcza wieczorny) i regularnie obszczekuje mężczyzn.

6) Dafi i „dzień dobry/cześć”

To dla niej druga komenda „daj głos”. Nie ważne kogo witam – na dźwięk tych słów Dafi zawsze się odzywa.

7) Dziewczyny i pilnowanie misek

Pusta miska może sobie stać. Miską z wodą też się podzielą. Ale miska z jedzeniem…oooo, to już inna sprawa. Suki zawsze jedzą osobno i raczej nie będę tego zmieniać.

8) Dafi i „zostawto”

Specjalnie napisane razem – przez jakiś czas śmialiśmy się,że Dafi tak ma na imię. „Zostawto” i chodź tu, „zostawto” i nie zjadaj śmieci, „zostawto”to Ci rzucę… Nawet teraz, przy dużym pobudzeniu, Dafi nie chce oddawać piłki/dysku/innej zabawki więc „zostawto” cały czas jest aktualne 😉

Jak widzicie całkiem sporo mamy braków, źle wypracowanych zachowań i lęków. Nad niektórymi cały czas pracujemy a niektóre po prostu zostawiliśmy. Jeżeli suki się czegoś boją, staram się to przepracować i zmienić ich nastawienie. Jednak, żeby ich nadmiernie nie stresować, nad niektórymi rzeczami nie pracujemy. Jak widzicie, duet nie jest święty.

A z czym Wy macie problem? Jak nad nim pracujecie? Czy może jak my – zostawiliście niektóre zachowania?

Wiosenne porządki

Pewnie większość psiarzy ma swoją polankę czy inny kawałek trawy gdzie spotyka innych psiarzy. Na tym nieformalnym wybiegu panują ciut inne zasady bo tu umawiają się ludzie którzy znają siebie nawzajem , znają też wszystkie psiaki więc wiedzą czego unikać żeby wszyscy czuli się komfortowo. Na takim nieformalnym wybiegu nowe psy są wprowadzane stopniowo, opowiadamy sobie o swoich psich pociechach, udzielamy sensownych rad. A czasem zbieramy się aby wspólnie coś zmienić.

Mam nadzieję, że wiecie o czym mówię 🙂 Taka osiedlowa społeczność psiarzy którzy są naprawdę rozsądni! W każdym razie my mamy taką ekipę. No i nasza ekipa wymyśliła,że naszej polance przydałoby się odświeżenie.

Na Spółdzielnię pewnie moglibyśmy liczyć w jakimś zakresie ale chyba niezbyt prędko a tu wiosna pełną gębą! Więc zakupiliśmy trawę do zasiania, trochę ziemi, grabie i łopaty, taśmę do odgrodzenia terenu i spotkaliśmy się bladym świtem o 10:00 😉

Każde z nas miało pełne ręce roboty. Trzeba było wyzbierać szkła z całej naszej polanki (przy okazji inne śmieci również zniknęły), wyrównywaliśmy kretowiska i zasypywaliśmy dziury wykopane przez nasze futra. Miejsca gdzie zrobiło się klepisko (wszystko wydeptane do gołej ziemi) spulchniliśmy łopatami i grabiami i posadziliśmy trawę.

Z opisu może nie wygląda na jakąś zabójczą robotę ale było nas 5 osób (i 2 psy) a teren jest całkiem spory.

Teraz czekamy na deszcz 😉 I zobaczymy co nam wyrośnie. Mam nadzieję,że nasza praca nie pójdzie na marne.

Całkiem sporo ludzi przyglądało się naszym poczynaniom ale prawie nikt nie podszedł żeby zapytać co dokładnie robimy. No i oczywiście nikt nie podszedł żeby  zapytać czy coś pomóc. Na tej polance biegają nie tylko nasze psy ale również dzieciaki (grają w nogę bo to w sumie boisko). Jednak żaden rodzic się tematem nie zainteresował na tyle żeby złapać za grabie… Jeden ojciec podszedł i pochwalił inicjatywę – że dzieci będą się cieszyć z odnowionego boiska. Ale tylko postał i popatrzył 😉

W każdym razie – cieszę się,że mogłam w tym uczestniczyć. Mam nadzieję, że psiaki będą jeszcze szczęśliwsze, a ich właściciele uszanują naszą pracę.

Dziękuję Panu Zbyszkowi że nas zebrał i zagonił do roboty!

Psie wybiegi

W poniedziałek postanowiłam zabrać dziewczyny na wybieg. Dawno żadnego nie odwiedzałyśmy a pogoda akurat sprzyjała. Więc spakowałam plecak (kagańce, długa linka), przygotowałam saszetkę ze smakami i wyruszyłyśmy.

Chodzenie przy nodze kiedy mam obie suki wychodzi nam umiarkowanie więc całą drogę ćwiczyłyśmy. Zazwyczaj to Dafi wyrywała się przed szereg więc na niej skupiłam większą uwagę. Kiedy już myślałam,że idzie nam coraz lepiej, Alka zwolniła i postanowiła się zaprzeć wszystkimi łapami żeby nie iść dalej. Wtedy Dafi postanowiła wysforować się naprzód… Więc stałam pomiędzy Białą a Czarną, próbując obie zwabić do siebie 😉

W końcu dotarłyśmy do bramy wybiegu. Zamontowałam kagańce i wpuściłam na teren. Przez pierwsze 10min byłyśmy zupełnie same więc duet zajął się sobą a ja, raz na jakiś czas, wołałam je do siebie i ćwiczyłyśmy sztuczki. Później dołączyła do nas dziewczynka (lat ok 9) i jej kudłaty samczyk. Niestety piesek upodobał sobie Alkę i próbował na nią wskoczyć z każdej możliwej strony. Ilekroć go odgoniłam i przesunęłam się w inną część wybiegu, dziewczynka i jej piesek podążali za nami. Widać było że Białej kończy się cierpliwość a i moja, po takim tańcu wokół wybiegu, się wyczerpywała.

Dziewczyny niestety nie pobiegały zbyt długo bo Alka rozcięła łapę. Na szczęście nie jakoś poważnie ale trzeba było się zebrać żeby ją opatrzyć. Zrobiłam jeszcze rundkę po wybiegu i pozbierałam szkło które rzuciło mi się w oczy. Niestety cały teren był usiany mniejszymi i większymi odłamkami więc ostrzegłam ludzi, którzy wchodzili ze swoimi psiakami.

Mam kilka wniosków (nie tylko z tej jednej wizyty) :

1. Wejście na wybieg wiąże się dla mnie ze stresem. Sprawdzam podłoże czy aby nie ma rozwalonych butelek, pilnuję żeby dziewczyny nic nie zjadły bo często znajduję kości. Rozwalone kosze na śmieci, papiery walające się wszędzie. Jakby ludzie nie szanowali czegoś za co sami nie zapłacili
2. Mam nadzieję,że nigdy nie wpadnie mi do głowy żeby puścić swoje dziecko samo z psem, gdziekolwiek. Codziennie obserwuję dzieci (zabrzmiało jakbym była psycholem…) jak wychodzą ze swoimi pieskami bez smyczy. Psy oczywiście w jedną stronę, dzieci w drugą. Nikt tego nie nadzoruje. Na wybieg też przychodzą różni ludzie – niekoniecznie odpowiedzialni. A gdyby jakiś pies zaatakował? Co takie dziecko będzie w stanie zrobić?
3. Kultura „wybiegowa” też pozostawia wiele do życzenia. Większość osób wchodzi na wybieg, spuszcza psa ze smyczy i na tym kończy się ich interakcja. Wielki pies goni małego Pimpka? „Hahaha jakie śmieszne…Zobacz jaki ten mały jest szybki.” Mały pies doskakuje do nóg wielkiego Pimpka? „Hahaha , zobacz jak ten duży się boi.” Przez takie zachowanie swoich właścicieli psy mają mnóstwo problemów. Dodatkowo jak widzę,że ktoś już jest na wybiegu to wolę zapytać czy mogę wejść ze swoimi psami. Dlaczego? Bo tak jest grzecznie. Tamten pies może nie lubić dużych psów (albo w ogóle psów).
4. Kupy… No cholera jasna, wybieg to nie sralnia! Człowiek boi się postawić krok żeby w coś nie wdepnąć! Psy po zabawie na wybiegu od razu wędrują do wanny bo zagęszczenie kup na tak małym terenie jest przerażające.
5. Jeżeli mój pies lubi robić „rozróby” z innymi psami to na wybiegu nie spuszczam go z oka. Oczywiście ma też kaganiec na wszelki wypadek. Staram się na tyle zająć mu czas żeby nie miał ochoty oglądać się za innymi futrami na wybiegu.

Zasadniczo moje wnioski dotyczą nie tylko wybiegów a każdego miejsca gdzie można spotkać psiarzy. Jednak na wybiegach wszystkie te złe zachowania są zintensyfikowane właśnie przez względnie małą powierzchnię.

A wy chodzicie na wybiegi? Co zaobserwowaliście na nich dobrego a co złego? Podzielcie się swoją opinią 🙂

Co się zmienia?

Jakaś melancholia mnie dziś ogarnęła. Pogoda niestety sprzyja zadumie. I tak się zadumałam nad naszym życiem PRZED psami…i uświadomiłam sobie ile, z pozoru, nieważnych rzeczy uległo transformacji.

Pamiętacie jeszcze smak kawy/herbaty/soku bez sierści? Ja też nie 😉 Nawet teraz, pisząc notkę, piję sok a w szklance pływa biały kudeł…

Pamiętacie czas gdy wyjście z domu zajmowało 2 minuty ? Człowiek wrzucał coś na siebie i po prostu wychodził…a teraz najpierw musimy wysikać psy, zmienić im wodę w miskach, przygotować konga, odkłaczyć ubranie, dać ze dwa buziaki, znów się odkłaczyć…

Kiedyś, podczas popołudniowego oglądania serialu, mogłam postawić kawę na podłodze i byłam pewna,że za chwilę znajdę ją w tym samym miejscu. Teraz sprawdzam co sekundę czy kawa jeszcze jest w kubku bo pies jest dziwnie pobudzony…

Pamiętam czasy, kiedy to moje ubrania zajmowały najwięcej miejsca w domu. Teraz mamy 2 kosze na psie akcesoria, klatkę, 2 luźne posłania, zabawki rozrzucone po całym pokoju, pudło z psimi przysmakami i karmą…a to wszystko na 38m².

A pamiętacie jak pachniało mieszkanie PRZED psami? Zapach płynu do podłóg unosił się ze 2 dni… Teraz dominuje zapach wołowych żwaczy.

A poranki po imprezach? Mogłam spać do południa a później jeszcze poleżeć 😉 Teraz z jednym okiem zamkniętym, w piżamie, z bałaganem na głowie trzeba lecieć!

Pamiętam też,że mieliśmy 2 kanapy…jedna cudownie miękka, z wielkimi poduchami…a drugiej mi wcale nie żal 😉 Ale jak ktoś przyjechał w gości to miał gdzie spać. Niestety jedna straciła gąbkę a druga całe obicie.

Pamiętam też, że suszarka na pranie wytrzymywała u nas lata! Teraz dziękuję jak wytrzyma pół roku…

A propos gości…pamiętam,że nie bali się nas odwiedzać 😉 Teraz nasi znajomi w dużej części też mają psy i nie przeszkadzają im kudły na podłodze.

I wiecie co? Cieszę się, że nasze życie się zmieniło. Dzięki tym dwóm potworom rozwijamy się. Powstał Bulek z kulek, zaczęłam szyć, zrobiłam 2 kursy. Dzięki nim poznaję nowe miejsca i ludzi których warto znać. Gdyby nie one musielibyśmy kupić zmywarkę 😉 Gdyby nie Alka,Maciek nosiłby na treningi zepsute piłki a tak,to ona je utylizuje. Gdyby nie Dafi nigdy bym nie poznała leczniczych właściwości błota!

Gdybym miała podjąć decyzję o adopcji dziewczyn raz jeszcze to zrobiłabym to samo. Każdy, wspólny dzień jest wyjątkowy i czegoś nas uczy.

Podsumowując:

mimo błota, kłaków, smrodu żwaczy, zniszczeń, braku czasu, kudłów, braku miejsca, sierści – kocham moje psy.

Podsumowanie 2015

Ten rok był dla nas pełen niespodzianek, ciężkiej pracy i nowych doświadczeń. W ostatnich tygodniach było również trochę nerwowo. Ale wszystko czego doświadczyliśmy było dla nas nauką.

Początek roku to treningi i wzmożona praca nad posłuszeństwem Białej żeby jak najlepiej zdać egzamin na trenera. To były tygodnie kiedy obie byłyśmy zmęczone, nerwowe ale głodne wiedzy. Kiedy nadszedł dzień egzaminu stres z nas opadł i poradziłyśmy sobie z czekającym nas zadaniem. Mimo wielu niepowodzeń wcześniej nie poddałyśmy się tylko uparcie dążyłyśmy do wyznaczonego celu. 15 kwietnia zdobyłam tytuł Trenera! Dziękuję za to Alce która nie zawsze chętnie ze mną pracowała, Ewelinie która zagrzewała nas do walki i Maćkowi, który nas wspierał na każdym kroku.

Później nadszedł czas relaksu i ćwiczeń dla samej przyjemności ćwiczenia. Dafi nam towarzyszyła i wspólnie zaczęłyśmy naukę rally-o. Mniej więcej w tym czasie zaczęły się również niesnaski między duetem. Na początku warknięcia, odsuwanie się… Staraliśmy się sami nad tym pracować i całkiem nieźle nam szło. Nauczyliśmy się rozpoznawać warknięcia suk i panować nad emocjami (zwłaszcza swoimi).

Chodziliśmy na bullowe spotkania, wzięliśmy udział w „W Górę Bulle” i jeszcze więcej spacerowaliśmy. Podczas wakacji spędziliśmy 2 tygodnie z bulinką Torpedą która mocno zapadła nam w serce a Alce zalazła za skórę 😉 Nigdy nie widziałam tak „obrażonego” psa jak nasza Biała w tym czasie. Niestety dwa białe bullki nie pałały wzajemną miłością i trzeba je było pilnować na każdym kroku.

Był u nas na wakacjach również Gucio – buldożek francuski, który chrumkał i rzygał :p Jego Alka pokochała od pierwszego obślinienia. Mimo wielokrotnych kradzieży jego ukochanego świniaka przez Białą, Gucio był pozytywnie nastawiony Alki (i całego świata w ogóle).

W pamięć mocno zapadła mi jedna sytuacja z jego pobytu u nas. Poszliśmy na wybieg i psiaki wyszalały się za wszystkie czasy. 2h biegania! Czego chcieć więcej? Po powrocie do domu Gucio nagle zaniemógł na tylne łapy… Dla pełnego obrazu sytuacji dodam,że właściciel Gucia jest prawnikiem 😉 Ja – zawał, Maciek – wystraszony. Po chwili Gustaw już stał o własnych siłach. Na następny dzień rano – budzik dzwoni a w domu cisza. Druga drzemka dzwoni a w domu cisza… Otwieram szeroko oczy i ta cisza mnie martwi! Lekko spanikowana mówię do Maćka żeby poszedł zobaczyć czy Gucio żyje! Maciek na placach przechodzi do drugiego pokoju a tam Gustaw ziora jednym oczkiem 😉 Biedak miał zakwasy i wcale nie miał ochoty wstawać 😉 Ale to nas nauczyło dawkować bieganie Guciowi.

W wakacje zapałałam miłością do maszyny 😀 Obróżki, smycze, chusty i muchy! Wszystko własnego projektu. Wszystko dla psów. Na początku koślawe szwy, niepowodzenia…Ale im więcej czasu człowiek czemuś poświęca tym lepiej mu idzie. Teraz nie mam problemów z prostymi szwami, nic się nie pruje i już wiem jak mierzyć psa żeby pasowało 😛

Koło wakacji obudził się we mnie również rysownik 😉 Historyjki o bulku z kulek są naszym „pieszczochem” i pracujemy nad wydaniem ich własnymi siłami 🙂

Maciek i dziewczyny zaliczyli również dogtrekking. W biegu na 10km Alka była 3 a Dafi 4 🙂 Później Biała musiała to odchorować bo mimo szczerych chęci kondycja nie taka 😛

No i ostatnie tygodnie gdzie niesnaski stały się naszym utrapieniem. Na początku Alka się denerwowała bo ja się denerwowałam. Kiedy nad tym zapanowałam okazało się, że Alka broni Maćka przed Czarną. Więc teraz czeka nas jeszcze więcej pracy i przyzwyczajania dziewczyn do siebie. O ile na polu nie mamy problemu o tyle w domu Maciek jest „zasobem” i Alka nie pozwala zbliżyć się Dafi. Mamy nadzieję,że to zachowanie zostanie zniwelowane i nasz skład wróci do formy.

W październiku zostałam tymczasową kocią mamą 😉 Mała, czarna i odważna kotka przyplątała się wprost pod moje nogi i przez miesiąc z nami mieszkała. Smoła zapadła nam w serca i wniosła sporo radości w nasze progi. Dokazywała całą noc i cały dzień. Rozkopywała moje kwiaty, kąpała się ze mną, biegała za Czarną jak za matką… Ale cieszymy się, że znalazła świetny dom 🙂

W międzyczasie mieliśmy okazję być również w Radio Kraków! Świetna atmosfera przed audycją sprawiła,że przestałam się denerwować a Alka mimo swoich humorów pokazała się z najlepszej strony. Poznaliśmy również Kasię i Megę (która również nie słyszy). Mamy nadzieję,że ich historia również pojawi się na naszym blogu.

Tu można nas posłuchać

W tym roku nawiązaliśmy również współpracę ze sklepem FERA.PL i dzięki nim możemy testować nowe produkty 🙂

Reasumując – mam nadzieję,że ten rok będzie spokojniejszy. Chciałabym żeby nasza praca z dziewczynami dostarczała nam zawsze radości. Chciałabym aby dziewczyny znów mogły się beztrosko bawić bez ciągłego nadzoru. Chciałabym uczyć się nowych rzeczy i przy okazji przekazywać tą wiedzę dalej 🙂

O, prosiak!

Jeżeli myślicie nad zakupem/adopcją bulteriera dobrze to przemyślcie. Niemalże każdego dnia na spacerze usłyszycie coś co Was wkurzy albo rozbawi. Musicie uzbroić się w cierpliwość i sporą dawkę poczucie humoru żeby nie zwariować :p Od kiedy Alka jest z nami nasłuchałam się tylu bzdur,że mogłabym napisać strasznie głupią książkę :p Codziennie spotykają nas sytuacje po których płaczę ze śmiechu lub zaciskam zęby ze złości.

Najbardziej jednak lubię reakcję dzieci na Białą. Zazwyczaj to właśnie z ich szeptanych komentarzy mam największą radość.

Dziecko: Mamo co TO jest?

Mama: To taki piesek.

Dziecko: Jesteś PEWNA??

Inne dziecko: OOO, prosiak!

Dziecko: Mamusiu, dalmatyńczyk!

Dziecko: Ojej a czemu ten piesek tak wygląda?

Mama: Taki się urodził.

Dziecko: Ojej, biedny…

Już nawet nie wspominam o wszystkich określeniach typu: owca, krówka, krokodyl…

Jednak moim faworytem był Pan Dziadek: „tego to jo żem nie widzioł żeby z kozo na spacer po mieście chodzić…”

Spotykamy się też z innymi reakcjami…najczęściej osiedlowych dresików…

Dresik: O ja pie@#$%ę jaki świniak! Z takim to bym się bał!

Dresik: O k#$%a! Dzie Pani takiego kupiła?? Bo ja bym k#$%a chciał takiego!

Dresik: K#$%a! Czymaj to bestię bo mje zeżre!

Dresik: (szeptem) Kumpel miał takiego. Mówię Ci…morderca/5ton uścisku!

No i reakcje matek z dziećmi i moherków 😉

Matka: Janek! Wracaj natychmiast! Widzisz,że pies chce Cię ugryźć??

Moherek: Bier Pani tego brzydala!

Matka: Gdzie z takim bez kagańca! Na Policję dzwonię!

Matka/Moherek: Jezusmariamatkoboska zagryzie mje! <pies wącha trawę>

Jak widzicie reakcje są skrajnie różne :p Jednak mając bulka musimy zdawać sobie sprawę,że rzucamy się w oczy mając tak wyjątkowo wyglądającego psa 🙂

Nużyca

Dziś opowiem Wam o strasznej chorobie – (złowroga muzyka…) NUŻYCY !

Cóż to takiego ta nużyca?

Otóż nużeniec jest małym stawonogiem który pasożytuje sobie w mieszkach włosowych naszego pupila. Jest tak malutki,że trzeba się mocno wysilić nad mikroskopem żeby go dojrzeć. Więc ten mały skurczybyk żyje sobie na każdym psiaku ALE…przy spadku odporności mocno się rozwija powodując spore zamieszanie.

Jakiś czas temu nużyca kojarzyła się tylko z psiakami trzymanymi w bardzo złych warunkach, niedożywionymi i ogólnie chorymi. Ten pogląd na szczęście się zmienia gdyż nużyca może zaatakować świetnie rozwijającego się szczeniaka, sukę w cieczce (lub około cieczki), psiaka po szczepieniach ochronnych lub w trakcie leczenia, suki karmiące ale również ZESTRESOWANE futra.

Jak wygląda psiak z nużycą? Jak ją rozpoznać?

Otóż na początku możemy nawet nie zwrócić uwagi,że dzieje się coś niepokojącego bo nasz pies się nie drapie. Dopiero po jakimś czasie dostrzegamy malutkie wyłysienia zazwyczaj w okolicach pyska (dla ścisłości – oczu) i łap. Skóra w tych miejscach staje się lekko czerwona. Żeby w 100% potwierdzić,że naszego psiaka atakuje ten mały, paskudny stawonóg należy udać się do lekarza weterynarii w celu pobrania głębokiej zeskrobiny.

Jeżeli za późno wybierzemy się do weterynarza może pojawić się kolejny problem…ropne wypryski – czyli ropne bakteryjne zakażenie skóry. A to ani dla Was ani dla Waszego psiaka najmilsze nie będzie. Ropnie pękają, sączy się z nich krew i ropa… Pies wygląda jakbyście go kłuli szpikulcem i bili (przynajmniej w oczach obcych ludzi).

Jak leczyć?

Weterynarz Wam powie 😉 Dostaniecie zapewne szampon do kąpieli, zastrzyki i masę tabletek 😉 Niestety leczenie może być długotrwałe (nawet do kilku/kilkunastu tygodni) a wizyty kontrolne podczas leczenia powinny być co ok 7 dni.

Niestety psiaki po nużycy nie uodporniają się na nią a wręcz przeciwnie – jest podwyższone ryzyko powtórnego zachorowania.

Niestety u nas nużyca zebrała swoje „żniwo”. Alka zaraz po pierwszej cieczce wyłysiała pod oczkiem. Na początku myśleliśmy,że się walnęła i po prostu ma siniaka…jednak, kiedy futro zaczęło wypadać zabraliśmy ją do weta. Po dokładnym zbadaniu zeskrobiny okazało się,że to właśnie paskudny nużeniec. Leczenie trwało dość długo. Musieliśmy również podnieść odporność u Alji. Oprócz zalecanych przez weta zastrzyków stosowaliśmy olej kokosowy na futerko i po łyżeczce do karmy. Teraz Alka ma spokój ale zdajemy sobie sprawę,że w każdej chwili może nastąpić nawrót…

To nie jest Alka ! To losowo wybrany bulek z nużycą z internetu !

Zdjęcia : internet

KONKURSIK

Ogłaszamy Konkursik !

Specjalnie piszę zdrobniale bo nagroda jest jedna, malutka – tzn wyjątkowa smycz uszyta przez mistrza letniej kolekcji 😀 (znaczy chodzi o mnie :p )

Zasady są proste:
♡ Lajkujesz fp Biała Głucha – Straszna Czarna
♡ Udostępniasz post konkursowy
♡ Pod zdjęciem na FB, w komentarzu, napisz dlaczego czytasz naszego bloga

Lajki pod komentarzami nie są brane pod uwagę, Zwycięzce wybierze maszyna losująca 😉
Nagroda będzie w dowolnym kolorze. Będzie ją można odebrać osobiście lub zostanie wysłana pocztą 📮
Czas start : 17.07.15 🌞
Czas stop : 20.07.15 godzina : 20:00 🌜

Ogłoszenie wyników : 22.07.15

Link do fb – https://www.facebook.com/bialagluchastrasznaczarna?ref=hl

Własna kolekcja

Od dawna „chodziła” za mną myśl uszycia obroży i szelek własnego pomysłu. Trochę zajęła mi realizacja tego pomysłu… W końcu zabrałam się za poszukiwania maszyny do szycia która sprosta moim oczekiwaniom. Przyznam szczerze,że nigdy nie miałam do czynienia z szyciem więc było to tym większe wyzwanie. Jednak zupełnie nie zrażona brakiem doświadczenia zakupiłam cudownego Łucznika 466 (kawał potężnego żelastwa) i wszystkie półprodukty do tworzenia własnej kolekcji 😉

W mojej głowie była banalna wizja – kładę materiał, naciskam pedał i szyję… Rzeczywistość uderzyła mnie w twarz :p Zanim zacznę szyć trzeba założyć nić! Oczek, pętelek i innych sprężynek przez które trzeba tą nić poprowadzić jest chyba milion! Do tego bębenek z dolną nicią…i trzeba pamiętać żeby stopkę opuścić i podnieść, igłę wyciągnąć i nie poplątać nitek… Na samym początku to katorga :p Ale z każdym szwem idzie coraz łatwiej.

Jak już opanowałam całe to nawlekanie, pedałowanie i pilnowanie stopki postanowiłam w końcu zrobić coś konstruktywnego i zabrałam się za obrożę. Wszystko super wyszło ale okazało się,że metalowe kółka nie są spawane i się rozciągają… Więc trzeba znaleźć kółka super wytrzymałe i spawane. Kolejny problem to klamry do obroży Plastikowe które kupiłam niestety nie wytrzymały. Alka się szarpnęła a klamra eksplodowała :p Gdybyście widzieli radość na pysku białego potwora gdy zorientowała się,że nic jej już nie trzyma 😀 Najlepszym wyjściem są obroże zaciskowe lub półzaciskowe gdzie nie ma żadnych plastikowych elementów. Na szczęście udało się zlokalizować kilka metalowych kółek w pobliskiej pasmanterii i póki co tam będziemy się zaopatrywać 😉

Na szczęście ze smyczami jest łatwiej. Karabińczyki możemy kupić niemalże w każdym sklepie metalowym, w dużych sklepach (typu OBI, Castorama czy Leroy) lub właśnie w pasmanterii. Mój dwójnik wytrzymuje spokojnie nasz duet (a nie zawsze idą grzecznie) mimo, że taśma nośna ma tylko 1,5cm.

Teraz trwają dzikie poszukiwania metalowych klamer które sprostają oczekiwaniom dwóch buli 🙂

Mimo wielu gaf* to naprawdę świetna zabawa! Teraz oprócz spacerów mam nową rozrywkę – szycie własnej unikatowej kolekcji smyczek i obroży dla naszych paskudniaków 😉 Gdybyście mieli jakieś dobre rady dla początkujących „krawcowych” będę bardzo wdzięczna! A może ktoś z Was już uszył obrożę dla swojego psa i ma sprawdzone półprodukty? Każde info na wagę złota 😀

* Gafa nr 1 – w szelkach zupełnie zapomniałam o doszyciu kółka o które można zaczepić smycz…

Gafa nr 2 – zszywając ze sobą dwie metrowe taśmy dopiero pod koniec zorientowałam się, że nitki się plączą psując cały szew…wiecie jak trudno się to rozpruwa??

Gafa nr 3 – w obroży też zapomniałam o metalowym kółku na smycz…

Gafa nr 4 – prawie sobie wybiłam oko gdy zbyt blisko się przysunęłam do pracującej maszyny